Een tweede bezoek aan Heerhugowaard

Mijn tweede bezoek aan Heerhugowaard bleek van meer principiële aard dan de eerste: nav de eerste workshop sprak Monique ons aan op het eerste principe van de Bibliotheek van 100 Talenten: kinderparticipatie. Wanneer bijvoorbeeld een opdracht of idee geformuleerd moet worden, zou dit steeds moeten gebeuren vanuit een open vraag naar het kind. De opdracht - Hoe wordt ik onzichtbaar? vraag je eerst dan aan de kinderen om vervolgens ermee verder te gaan. Een ‘eigen stake’ in het proces wordt hiermee losgelaten omdat alles volledig vanuit de kinderen bedacht moet worden. Een consequente vorm van kinderparticipatie, hoewel het gevaar dogmatisch op de loer ligt. Zoals Monique zegt, moet je echt nadenken hoe je samenwerkt met kinderen, hoe je open ruimtes voor co-creatie maakt, welke rol je kinderen geeft en welke verantwoordelijkheden. Het is heel belangrijk hoe je vragen genereert: je kunt een concept bedenken, zelf invullen, met alle MI en dan uitvoeren. Of je kunt het idee uitwerken met de kinderen, en het dan pas gaan uitvoeren. Dan genereer je heel andere ideeën. In elk proces leer je weer bij, tegelijkertijd hoe meer je weet, hoe meer je zoekt naar war jou passie is. Ook dit laatste is onlosmakelijk verbonden met de wijze waarop je kinderen benadert – als je geen feeling hebt voor muziek bijvoorbeeld, wordt een muzikale interpretatie van de collectie niet een lastige? In het team van Heerhugowaard wordt steeds duidelijker waar ieder passie ligt – gamen en alle mogelijke spel bijvoorbeeld – dan koppel je de vraag van een kind aan die collega. De vernieuwing komt inderdaad van de andere kant en dat is voor de klassieke jeugd bibliothecaris een ware eye-opener, een soort open ruimte die er eigenlijk al was maar nog niet volledig tot zijn recht kwam – tegelijkertijd is participatie als interactie een two-way street waarin je gaandeweg je eigen (dynamisch!) positie bepaalt, zelfs al ga je steeds uit van het kind.